Od 2017 roku dzięki współpracy z Miastem Gdańsk, Uniwersytetem Gdańskim i Muzeum Gdańska, Fundacja uruchomiła projekt stypendialny, którego efektem jest przyznawanie wybranej grupie osób stypendiów, które umożliwiają bezpłatny udział w studiach podyplomowych „Gedanistyka” na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Gdańskiego. Prezentujemy cykl mini wywiadów z jego absolwentami/studentami. Dwudziesta trzecia rozmowa odbyła się z p. Arturem. Zapraszamy do lektury!

Nazywam się Artur Kawiński. Po pierwszych studiach magisterskich jestem filologiem, po drugich studiach magisterskich – historykiem. Po studium gedanistycznym – do kompletu również gedanistą.

FG: Na swoim koncie ma pan wiele prelekcji dotyczących historii Gdańska, kultury. Skąd to zainteresowanie?

AK: Gdańsk to dla mnie sprawa osobista. Część mojej rodziny jest pochowana na gdańskich cmentarzach zniszczonych po 1945 roku.

FG: Czyli to powiązania rodzinne zdecydowały o zainteresowaniu Gdańskiem?

AK: W dużej mierze. Moja rodzina w męskiej linii jest stąd. Anton Ignatz Wolff, ojciec mojego pradziadka wywodzi się z Marschau na Gdańskich Wyżynach. Między Wysinem a Kościerzyną leżał Tannenhorst – skromna, ale ładna posiadłość mojego pradziada. Z Gdańskiem i Sopotem do 1945 roku związani byli bracia mojej babci. Po wojnie dziadkowie zamieszkali we Wrzeszczu. A z nimi moi rodzice, tam się wychowałem. Taka to historia.

FG: Interesował się pan historią od dziecka?

AK: O sprawach związanych z wydarzeniami przed 1945 i później, nie mówiło się dzieciom, to było niebezpieczne. Moi dziadkowie we Wrzeszczu nawet między sobą starali się o tym nie rozmawiać. Tak było do czasu zmiany systemu politycznego, a wtedy nie byłem już dzieckiem. Po roku 1990 zacząłem się dopytywać o rodzinne przekazy, samodzielnie szukać źródeł. Dopiero wtedy można było zacząć myśleć o lokalnej tożsamości rozumianej inaczej, niż w obowiązującej dotąd wykładni państwowej propagandy.

FG: Jest pan autorem tekstów prasowych, wywiadów, ale i autorem wielu prelekcji na temat Gdańska…

Gdańsk w ostatnim roku wojny został zabity, ciało miasta oblano benzyną i spalono… Przerwany został przekaz kulturowy. Dlatego piszę, a czasem też opowiadam, o zjawisku wypędzenia ze wzorów kultury. Chodzi o doświadczenie zarówno Gdańszczan przedwojennych, jak i tych wszystkich, którzy po wojnie zasiedlili jeszcze dymiące ruiny. Pierwsi zostali wypędzeni z kultury, którą tworzyli przez pokolenia. Drudzy zasadniczo też, bo gdańską tożsamość dla nowoprzybyłych odgórnie wykreowały nowe władze, które starały się jednocześnie wygaszać wspólnotową pamięć o małych ojczyznach utraconych na wschodzie. I to jest właśnie, w kolejnych pokoleniach, obecna populacja Gdańska – „Miasta od nowa”, by użyć tytułu jednego z historycznych opracowań.

Kulturowych zjawisk związanych z tymi przemianami dotyczyły moje referaty na konferencjach naukowych we Wrocławiu, w Opolu, Lubece czy w Bad Kissingen. O wybitnym Gdańszczaninie Danielu Chodowieckim jako łączniku między trzema kulturami będę za miesiąc opowiadał na polsko-francusko-niemieckiej konferencji na uniwersytecie w Montpellier.

FG: Pracował pan jako dziennikarz w gdańskiej prasie, przez 13 lat prowadził pan zajęcia w Uniwersytecie Gdańskim. Na koncie ma pan redakcje dziesiątek książek. Prowadził pan również bloga pod tytułem „Archiwum Pamięci”, tam zobaczyć możemy między innymi fotografie dawnych gdańskich cmentarzy. Do tego hasła w Gedanopedii. Co jeszcze?

AK: Jeszcze „Pasja Gdańska”… Georg Philipp Telemann skomponował ją w 1754 roku specjalnie dla naszego kościoła św. Jana. Kiedy dowiedziałem się, że partytura utworu została odnaleziona, postanowiłem sprowadzić „Pasję Gdańską” do Gdańska. Ideą wykonania „Danziger Passion” w miejscu przeznaczenia udało mi się zainteresować prof. Marcina Tomczaka, dzięki któremu został skompletowany zespół wykonawczy: Chór Akademicki UG, Chór Męski AM i orkiestra barokowa Silva Rerum pod batutą Michała Kozorysa. Partyturę udało się wypożyczyć z Telemann Archiv w Magdeburgu dzięki gdańskiej Mniejszości Niemieckiej, a patronat nad całością objął Konsulat Generalny Republiki Niemiec w Gdańsku. I tak, że pozwolę sobie na nutę patosu, 30 kwietnia 2011, po 257 latach, udało się przywrócić Gdańskowi część jego wielkiej tradycji… Kościół św. Mikołaja był pełny, a udane wykonanie pasji oratoryjnej zostało później wydane na CD. Dla mnie ważne było też co innego: udało się zrealizować wzorcowy przykład międzynarodowej współpracy na rzecz wspólnego przywracania Gdańskowi oryginalnej kultury, która w tym przypadku nie dzieli, ale łączy. Może jeszcze kiedyś uda się powrócić do dawnej tradycji corocznego wykonania Pasji Gdańskiej w okresie Wialkanocy.

FG: Na pana koncie są również podcasty…

Tak, nagrałem niedawno trzy swoje opowieści o twórczości Güntera Grassa dla Domu Chodowieckiego i Grassa. „Bestiariusz” jest o symbolach zwierzęcych. W „Naturaliach” mówię o kulinariach i erotyce, a w „Gdańskim micie” o mieście według Grassa jako świecie własnej tożsamości. Całość ma być na stronie Gdańskiej Galerii Miejskiej we wrześniu.

FG: W czym pomogła panu gedanistyka, jak się panu przydaje w pracy?

Gedanistyka stanowiła dla mnie wstęp do uzupełnienia i sformalizowania własnych badań historycznych. Program wykładów opracowany przez prof. Sławomira Kościelaka był na tyle inspirujący, że późniejsze „pójscie za ciosem” i rozpoczęcie po skończeniu gedanistyki fakultetu historycznego było dla mnie naturalną decyzją. Moją świeżo obronioną pracę magisterską napisałem na seminarium prof. Edmunda Kizika też o Gdańsku. O wizji historii miasta i regionu w ikonografii z 1939 roku zachowanej w schronisku na Biskupiej Górze. Domykając temat – najpewniej nie byłoby tego bez impulsu, jaki otrzymałem w trakcie wykładów na studium gedanistycznym.

Od 2017 roku dzięki współpracy z Miastem Gdańsk, Uniwersytetem Gdańskim i Muzeum Gdańska, Fundacja uruchomiła projekt stypendialny, którego efektem jest przyznawanie wybranej grupie osób stypendiów, które umożliwiają bezpłatny udział w studiach podyplomowych „Gedanistyka” na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Gdańskiego. Prezentujemy cykl mini wywiadów z jego absolwentami/studentami. Dwudziesta pierwsza rozmowa odbyła się z p. Magdaleną. Zapraszamy do lektury!

Nazywam się Magdalena Schramm. Ukończyłam filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim, potem podyplomowo bibliotekoznawstwo i informację naukową oraz gedanistykę, również na UG. W międzyczasie były też  podyplomowe studia humanistyczne o charakterze interdyscyplinarnym w Warszawie, w Instytucie Badań Literackich PAN.

FG: Co jest pani największą pasją? Książki, podróżowanie, Gdańsk?

MS: Te trzy rzeczy doskonale udaje się połączyć. Na pewno Gdańsk, choć nie jestem rodowitą gdańszczanką. Dlatego początkowo moja wiedza o mieście pochodziła z książek. Czuję się jednak stuprocentową gdańszczanką i lokalną patriotką.  Poznawanie, rozwijanie wiedzy o Gdańsku jest jedną z moich pasji. Dlatego bardzo się cieszę, że mogłam studiować gedanistykę.

FG: Skąd pasja do podróżowania?

MS: Moja rodzina dosyć dużo podróżuje. To zacięcie turystyczne mieli moi rodzice, stryjowie, dziadkowie. Poznawanie nowych regionów polskich – ich przyrody, zabytków, kultury, czy wyprawy zagraniczne – to rodzinna pasja, którą mi zaszczepiono.

FG: Od zawsze interesowała się pani Gdańskiem?

MS: Przyjechałam do Gdańska z rodzicami w dzieciństwie, miałam wtedy 10 lat. Nim się przeprowadziliśmy, tata przez kilka miesięcy mieszkał i pracował tu w delegacji. Przyjeżdżałam do niego w odwiedziny. Poznawaliśmy wtedy Gdańsk, chodziliśmy po mieście i zwiedzaliśmy z przewodnikiem Januszajtisa i Jujki „Z uśmiechem przez Gdańsk” w ręku. Zakochałam się wtedy w Gdańsku od razu.

FG: Czym aktualnie się pani zajmuje?

MS: Aktualnie pracuje w bibliotece. W przeszłości pracowałam też w szkole. Właściwie cała moja droga zawodowa to oświata i edukacja.

W bibliotece pracuję w dziale opracowania zbiorów. Staramy się gromadzić także wydawnictwa dotyczące Gdańska. Zachęcam wszystkich gedanistów do korzystania z zasobów gdańskich bibliotek – naprawdę dużo się można dowiedzieć.

FG: W przeszłości, otrzymała pani nagrodę za relację swojej podróży do Lubeki i jej związków z Gdańskiem…

MS: To bardzo miła sytuacja. Podróż do Lubeki była spontaniczna, nagle zobaczyłam taką możliwość i się zdecydowałam. Wrażenia przerosły moje oczekiwania, ponieważ Lubeka wygląda tak, jak musiał wyglądać Gdańsk przed wojną, zanim został zniszczony. Lubeka ma podobny charakter, podobny klimat, tylko ona jest bardziej autentyczna. Bo przecież Gdańsk został odbudowany. Poza tym jest wiele związków historycznych, kulturowych, literackich między Gdańskiem i Lubeką. Te związki widać też w urbanistyce, architekturze.

FG: Jaki był powód rozpoczęcia studiów gedanistycznych?

MS: Chciałam się dowiedzieć jak najwięcej o Gdańsku. Gedanistyka była zawsze moim marzeniem, długo niezrealizowanym przez inne obowiązki.

W wakacje, w ostatniej chwili, zobaczyłam ogłoszenie Fundacji i się zdecydowałam, udało się. Jestem bardzo zadowolona z tych studiów, były fantastyczne… Najciekawsze były zajęcia, na których wykładowcy dzielili się własnymi doświadczeniami z badań gdańskiej historii a nawet pozwalali nam czasem bezpośrednio jej dotknąć – np. eksponatów z wykopalisk archeologicznych czy wspaniałych zabytków dawnego gdańskiego rzemiosła – muszę tu z żalem wspomnieć niedawno nagle zmarłego naszego wykładowcę dra Jacka Kriegseisena.

FG: Do czego gedanistyka przydaje się pani w pracy, na co dzień?

MS: Mam większą świadomość, mogę dokładnie opracowywać zbiory biblioteczne, właśnie pod kątem  oczekiwań gedanistów i historyków. Ta wiedza przydaje się też przy okazji organizowania różnych imprez dotyczących Gdańska – wystaw, konkursów, sesji metodycznych.

Od 2017 roku dzięki współpracy z Miastem Gdańsk, Uniwersytetem Gdańskim i Muzeum Gdańska, Fundacja uruchomiła projekt stypendialny, którego efektem jest przyznawanie wybranej grupie osób stypendiów, które umożliwiają bezpłatny udział w studiach podyplomowych „Gedanistyka” na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Gdańskiego. Prezentujemy cykl mini wywiadów z jego absolwentami/studentami. Dziewiętnasta rozmowa odbyła się z p. Katarzyną. Zapraszamy do lektury!

Nazywam się Katarzyna Górska. Ukończyłam kierunek Krajoznawstwo i turystyka historyczna oraz Niemcoznawstwo na Uniwersytecie Gdańskim. Następnie ukończyłam studia podyplomowe na kierunku Gedanistyka. Obecnie pracuję w Informacji Turystycznej. W tym roku zdałam egzamin na przewodnika turystycznego po Trójmieście i Półwyspie Helskim. Jestem też lokalnym przewodnikiem po Wyspie Sobieszewskiej w ramach projektu Instytutu Kultury Miejskiej w Gdańsku.

FG: W przeszłości zajmowała się pani między innymi wolontariatem w Polskiej Izbie Turystyki, na czym to polegało?

Zajmowałam się głównie obsługą turystów różnych narodowości, którzy przyjechali do Gdańska. Udzielałam im informacji o atrakcjach turystycznych w Trójmieście, funkcjonowaniu komunikacji miejskiej czy wydarzeniach odbywających się na terenie miasta.

FG: Skąd pomysł na gedanistykę, zadecydowało tutaj właśnie zainteresowanie turystyką?

Trochę tak. Przez moje studia zainteresowałam się nie tylko zdobywaniem wiedzy o Polsce i świecie, ale odkryłam też to, że nie wyjeżdżając daleko możemy również odkrywać coraz to nowe miejsca. Poza tym jestem rodowitą gdańszczanką, więc Gdańsk zawsze był mi bliski.

FG: Jak wyglądała ta droga do zostania przewodnikiem?

To zawsze chodziło mi po głowie. Przez moje studia, zapragnęłam tego jeszcze bardziej, ale brakowało mi na to czasu. Kończąc studia, dowiedziałam się o gedanistyce oraz o tym, że studentów wspiera Fundacja Gdańska i można uzyskać stypendium. Stwierdziłam, że to świetna okazja, żeby się zapisać i zdobyć wiedzę potrzebną do wykonywania zawodu przewodnika.

Studia podyplomowe z gedanistyki, a w międzyczasie praca jako przewodnik na Twierdzy Wisłoujście, utwierdziły mnie w przekonaniu, że oprowadzanie turystów i przekazywanie im wiedzy dotyczącej Gdańska i okolic to coś co sprawie mi dużo radości i satysfakcji. Dodatkowo spotkane w pracy, jak i na gedanistyce osoby m.in. przewodnicy turystyczni czy osoby związane z instytucjami kultury także zachęcali mnie, aby pójść w tym kierunku. Ostatecznie, po ukończeniu gedanistyki zapisałam się na kurs przewodnicki.

FG: Miała pani plan, aby opracowywać innowacyjne trasy turystyczne, pokazujące mniej oczywiste miejsca w Gdańsku…

Aktualnie skupiłam się na kursie przewodnickim, na egzaminach oraz na poszerzeniu wiedzy dotyczącej historii czy architektury Gdańska. Na wycieczkach, podczas studiów czy na kursie przewodnickim poznawałam miejsca znane, ale często pokazywane zupełnie z innej perspektywy. Wiedza ta na pewno pomoże stworzyć mi trasy, które będą przebiegać poza utartymi szlakami Głównego czy Starego Miasta.

Obecnie swoją chęć stworzenia alternatywnych tras przeniosłam na Wyspę Sobieszewską. Jest to miejsce kojarzone głównie z plażą i mało kto wie, że poza nią jest tam również wiele innych miejsc, które warto odwiedzić i poznać ich historię.

FG: To w ramach pracy jako lokalny przewodnik w ramach projektu Instytutu Kultury Miejskiej?

Dokładnie. W ramach spacerów z lokalnymi przewodnikami i przewodniczkami. Spacery odbywają się po kilku dzielnicach Gdańska, ja akurat wybrałam Wyspę Sobieszewską. W planach mam również stworzenie tras po innych gdańskich dzielnicach, gdyż każda kryje w sobie coś niezwykłego.

FG: Czy gedanistyka pomogła właśnie w takim innym spojrzeniu na Gdańsk?

Jak najbardziej. Wiedza zdobyta na gedanistyce, to wiedza którą ciężko byłoby  poznać np. z książek. Osoby, które prowadziły zajęcia, często dzieliły się wynikami swoich najświeższych badań, których wyników nie zdążyły jeszcze opublikować w formie artykułu czy książki. My, jako studenci Gedanistyki mieliśmy wiedzę z pierwszej ręki. Często były to takie informacje, których nie poznalibyśmy nigdzie indziej.

Od 2017 roku dzięki współpracy z Miastem Gdańsk, Uniwersytetem Gdańskim i Muzeum Gdańska, Fundacja uruchomiła projekt stypendialny, którego efektem jest przyznawanie wybranej grupie osób stypendiów, które umożliwiają bezpłatny udział w studiach podyplomowych „Gedanistyka” na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Gdańskiego. Prezentujemy cykl mini wywiadów z jego absolwentami/studentami. Siedemnasta rozmowa odbyła się z p. Damianem. Zapraszamy do lektury!

Nazywam się Damian Jagusz. Z wykształcenia jestem prawnikiem, a od kilku lat zawodowo realizuję się w zarządzaniu ryzykiem i kontroli wewnętrznej. Moją pasją od zawsze była jednak historia i kultura lokalna.

W okresie moich studiów (które nie są znów aż tak odległą perspektywą), szczególnie interesowałem się bogactwem historii prawa, również prawa na ziemiach dawnego Gdańska. Miałem wówczas okazję opracować kilka publikacji naukowych i popularnonaukowych, m.in. współtworząc książkę poświęconą znanemu gdańskiemu fotografowi Rudolfowi Th. Kuhnowi, w której pracowałem nad częścią dotyczącą historii prawa autorskiego w Gdańsku. Nie da się ukryć, że również te zainteresowania były jednym z powodów, które skłoniły mnie do rozwijania wiedzy w ramach studiów „Gedanistyka”.

Aktualnie pracuję w jednej z dużych trójmiejskich spółek, jednak mam nadzieję, że uda mi się jeszcze kiedyś – choćby na chwilę – wrócić do podróży, jaką jest nauka.

FG: Skąd u pana zainteresowanie Gdańskiem? Wspomniał pan, że na swoim koncie ma pan między innymi pracę dotyczącą praw autorskich w Gdańsku. Skąd zainteresowanie tą tematyką?

DJ:  Myślę, że mogę nazwać siebie społecznikiem, ponieważ zawsze lubiłem angażować się lub wręcz inicjować działania wartościowe dla większej grupy osób. Mieszkając w tak wspaniałym mieście jak Gdańsk, nie sposób przejść obok tego obojętnie. To miasto z długą i wspaniałą historią, jedna z pereł mapy Polski. Warto o tym wiedzieć i nieść taką wiedzę dalej.

Dodatkowo, tak jak wspominałem, w trakcie studiów zainteresowała mnie perspektywa historyczna naszego prawa, a warto pamiętać, że Gdańsk – z racji swojej ciekawej historii – posiada interesujący dorobek dla badaczy.

FG: Historia Gdańska z takiej perspektywy prawnej – to jest coś co pana interesuje, czy sam Gdańsk również?

DJ: Perspektywa prawno-historyczna to tylko jedna strona medalu, a wręcz niewielki kawałek tortu. Gdańsk to wspaniałe miejsce do życia zarówno kiedyś, jak i – może przede wszystkim – dzisiaj. Otwartość i różnorodność, od zawsze bliskie naszemu miastu m.in. z racji nadmorskiego położenia, to składniki lokalnej tożsamości, które są bardzo bliskie mojemu sercu. Z przyjemnością zgłębiłem swoją wiedzę na temat podstaw funkcjonowania miasta, które cechuje się tak dobrą energią.

FG: Założył pan Studenckie Koło Prawa Morskiego na Wydziale Prawa i Administracji UG, które funkcjonuje do dzisiaj. Był pan też w zespole redakcyjnym czasopisma. Został pan też wyróżniony przez marszałka województwa za wkład w budowanie społeczeństwa obywatelskiego. Skąd u pana ta chęć aktywnego uczestniczenia w życiu uczelni?

DJ: Zawsze lubiłem angażować ludzi do czegoś większego, rozwojowego. Dla przykładu, gdy tylko dowiedziałem się, że na Uniwersytecie Gdańskim – uczelni, której motto to „In mari via tua”, czyli „W morzu przyszłość twoja” – nie funkcjonuje zrzeszenie studenckie, które zajmowałoby się problematyką prawa morskiego, od razu postanowiłem zadziałać. Cieszę się, że aktywność ta spotkała się z ciepłym przyjęciem, a Koło do dzisiaj realizuje ciekawe i wartościowe inicjatywy.

FG: Jak to się stało, że trafił pan na gedanistykę?

DJ: To się zadziało z dnia na dzień. Od informacji, do wykonania tego pomysłu, upłynęło kilkanaście, może kilkadziesiąt godzin. Zawsze chętnie angażuję się w działania, które „poszerzają horyzonty” – zwłaszcza, jeśli dotyczą tematów mi bliskich.

FG: Do czego to „poszerzenie horyzontów” się przydało?

DJ: Od czasu studiów gedanistycznych każdy spacer po Gdańsku wygląda inaczej. Studia pozwoliły mi posiąść wiele informacji na tematy dotychczas nieznane, a dotyczące miejsc odwiedzanych na co dzień przez wielu z nas. Zdobytą wiedzę staram się dystrybuować również w kontaktach z rodziną, przyjaciółmi i znajomymi.

Od 2017 roku dzięki współpracy z Miastem Gdańsk, Uniwersytetem Gdańskim i Muzeum Gdańska, Fundacja uruchomiła projekt stypendialny, którego efektem jest przyznawanie wybranej grupie osób stypendiów, które umożliwiają bezpłatny udział w studiach podyplomowych „Gedanistyka” na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Gdańskiego. Prezentujemy cykl mini wywiadów z jego absolwentami/studentami. Czternasta rozmowa odbyła się z p. Szymonem. Zapraszamy do lektury!

Nazywam się Szymon Knitter. Z wykształcenia jestem politologiem, jestem absolwentem Uniwersytetu Gdańskiego. Prawie od 7 lat pracuje w sektorze pozarządowym. Obecnie jestem pracownikiem Regionalnego Centrum Wolontariatu w Gdańsku.

FG: Ponoć tą ciekawość Gdańska rozpaliła w panu babcia?

SK: Dokładnie tak. Moja babcia jest gdańszczanką. Urodziła się na terenie Wolnego Miasta Gdańska, pochodzi z okolic Postołowa. Faktycznie, od samego początku krzewiono we mnie tę pasję i zainteresowanie Gdańskiem. Przejawiało się to po prostu w zwykłych rozmowach: o tym, co słychać w mieście, co się buduje, jak zmieniała się dana linia autobusowa, o lokalnej polityce. To bardzo na mnie wpłynęło i dzięki temu zacząłem się interesować zarówno tymi najważniejszymi zabytkami, jak i mniej popularnymi miejscami w Gdańsku. To też poskutkowało tym, że zacząłem jeździć po Pomorzu i odkrywać korzenie swojej kaszubsko-kociewskiej rodziny. A kiedy pojawiła się możliwość pogłębienia swojej wiedzy, takiej już formalnej, to stwierdziłem, że to jest dobra okazja.

FG: Właśnie, ukończył pan studia etnologiczne. Skupiał się pan nie tylko na mieszkańcach Gdańska, ale też np. na Kaszubach. Z innymi studentami wydawał pan pismo antropologiczne, organizowaliście spacery po Gdańsku…

SK: Byliśmy drugim rocznikiem studiów etnologicznych na Uniwersytecie Gdańskim. Stworzyła się fantastyczna społeczność ludzi, którzy naprawdę wiedzieli po co przychodzą na te studia. Stąd też właśnie inicjatywy w ramach Studenckiego Koła Naukowego Etnologów. Między innymi, wydawaliśmy pismo TamTam. Za te wszystkie działania otrzymaliśmy Nagrodę Czerwonej Róży dla najlepszego Koła Naukowego w Trójmieście. Co było też w pewnym sensie nobilitacją za – faktycznie – dość duży wysiłek związany nie tylko z wydawnictwem, ale też z innymi działaniami, np. związanymi z przybliżaniem mieszkańcom różnych religii, które w Gdańsku istniały, lub istnieją do dziś. Był to taki cykl spotkań i spacerów po świątyniach. Badania terenowe, które przeprowadzaliśmy także wpłynęły na moje zainteresowanie odkrywaniem naszego regionu, na różnych płaszczyznach.

FG: Brał pan udział w ciekawym projekcie „Stocznia Jest Kobietą”, w którym chodzi o pokazanie pracy i życia w Stoczni, z perspektywy kobiet…

SK: Ten projekt polega przede wszystkim na tym, aby pokazać „HerStory”, czyli historię Stoczni z perspektywy kobiecej. Odkrywaliśmy fascynujące postacie kobiece, które były kluczowe dla rozwoju Stoczni Gdańskiej i historii. Moją rolą w tym projekcie było odkrywanie biogramów, ale także realizowanie wywiadów z pracowniczkami i pracownikami Stoczni, którzy w latach 70 i 80 tam pracowali i byli świadkami wielu wydarzeń. Nie interesowała nas ta „duża” historia, tylko antropologiczne spojrzenie na codzienną pracę w Stoczni Gdańskiej. Projekt funkcjonuje do dziś.

FG: Działa też pan lokalnie. Między innym w Stowarzyszeniu Morena, współpracował pan z Młodzieżową Radą Miasta i Młodzieżową Radą Województwa. Z czego biorą się te inicjatywy? Chce pan mieć wpływ na to, co dzieje się w Gdańsku, jak się zmienia?

SK: Chyba wyszedłem z założenia, że chcę pokazywać różnego rodzaju możliwości dla młodych ludzi. Tego właśnie się trzymam od początku swojej kariery zawodowej w organizacjach pozarządowych. Chodzi m.in. o różnego rodzaju fundusze, po które młodzi ludzie mogą sięgać, aktywizację społeczną młodzieży. Pewnie to zasługa mojej rodziny, którzy od początku krzewili we mnie taką postawę obywatelską. Babcia interesuje się życiem społecznym miasta do dziś, dziadek długie lata działał społecznie w mieście, a z kolei moja mama aktywnie działa przy Stowarzyszeniu Waga na Biskupiej Górce. Teraz ja próbuję przekuć swoją wiedzę i doświadczenia w działania i pokazać różnego rodzaju możliwości młodym ludziom.

W Stowarzyszeniu Morena opiekowałem się Młodzieżową Radą Województwa Pomorskiego i koordynowałem Gdański Fundusz Młodzieżowy. W tym momencie, jako pracownik Regionalnego Centrum Wolontariatu w Gdańsku, rozwijam wolontariat zagraniczny dla młodych ludzi, koordynuję również program wolontariatu w Europejskim Centrum Solidarności. Dzięki temu mam możliwość pokazywania młodym ludziom w moim rozumieniu otwartej, aktywnej postawy obywatelskiej.

FG: Co dała panu gedanistyka? Kiedy narodził się ten pomysł?

SK: Powodem, dla którego w ogóle zdecydowałem się na te studia, była chęć nauczenia się opowiadania o swoim mieście. Swego czasu gościłem w Gdańsku wielu obcokrajowców w ramach „couchsurfingu”, czyli udostępniania swojej przestrzeni na nocleg, a przy okazji też poznawania nowych osób.

I faktycznie, kiedy już te osoby przyjeżdżały, nie sposób było nie pokazać miasta i ciekawych miejsc. Wychodzę z założenia, że najciekawiej odkrywa się nowe miejsce z mieszkańcami, czyli z lokalsami. Dlatego podjąłem te studia i chciałem pogłębić swoją wiedzę. Była to alternatywa dla kursu przewodnickiego, który wtedy był dla mnie nieosiągalny. Zastanawiałem się, czy nie obrać nowej zawodowej drogi i zostać przewodnikiem. Tutaj pojawiła się taka możliwość, aby dowiedzieć się czegoś nowego i wykorzystać to później, w bardzo nieformalnym pokazywaniu miasta. Do dziś wykorzystuję zdobyte informacje. Znajomi wiedzą o moich zainteresowaniach, stąd do dziś polecają mnie swoim gościom. Od czasu do czasu wciąż oprowadzam „po godzinach”.

Gedanistyka przede wszystkim pozwoliła mi lepiej zrozumieć konteksty historii naszego miasta. Zdobyłem szeroką perspektywę rozwoju i historii naszego miasta. Rozumiem dzięki temu ludzi, społeczność, kulturę. To pozwala mi czuć się w pełni obywatelem naszego miasta. Gedanistyka bardzo usystematyzowała moją wiedzę i uważam to za ogromną wartość.